Günümüz gençliği pek bilmez

1983 Yerköy Lisesi mezunuyum. Lise yıllarımda fazla başarılı olmayan bir öğrenciydim. O yıllarda da üniversite imtihanları şimdi olduğu gibi ÖSS-ÖYS şeklinde iki aşamalıydı. Birinci imtihanı sınıfımızda 33 öğrenciden sadece 11 kişi kazanmıştı. Kazananlar arasında ben de vardım.

Bu duruma arkadaşlarım çok şaşırmıştı. İkinci imtihana yani ÖYS’ye hazırlanmak için dershane araştırdım. Çünkü o yıllarda Yozgat merkezde ve bizim ilçemiz Yerköy’de dershane yoktu.

Ankara’ya dershaneye gitmek ise mümkün değildi. İkinci imtihan yeri olarak da “nasıl olsa kazanamam” diyerek İstanbul’u yazmıştım. Ama İstanbul’a gidecek ne param vardı ne götürecek bir kimsem ne de orada kalacak yerim…

İmtihan vakti gelip çatmıştı. Anneciğim konu komşudan borç alarak İstanbul’a giden bir tanıdıkla beni gönderdi. Uzaktan bir akrabanın evinde kalarak üniversite imtihanına girmiş olduk.

Tabii böyle bir imtihanın da sonucu başarı getirmedi.

Önceleri üniversite kazanmayı hayal bile edemezken birinci imtihanı aşmış olmam bana cesaret veriyordu.

Babam hayatta değildi… Babam olsaydı belki durumumuz farklı olurdu… Babam olmadığı için yazın çalışarak kışın çevremizin yardımıyla geçimimizi temin ediyorduk.

Bir gün anneme dedim ki:

-Anne ben bu seneye kadar, yazın çalıştım ama okul olduğu zaman çalışamadım. Beni bu sene de yok kabul edin. Kendi imkânlarımla dershane parasını kazanıp dershaneye gideceğim.

Allah razı olsun onlar da “sen bilirsin” dediler.

Yozgat’a en yakın 150 km mesafede Kırıkkale’de bir dershane vardı. Onu da Ankara’dan gelen hocalar açmış.

İlçede iş aramak için lokantaları dolaştım. Lokantalara dedim ki:

-Ben öğrenciyim… Cumartesi pazar günleri dershaneye gideceğim. Ama dershane parasını kazanmam lazım. Bana beş günlük iş verebilir misiniz?

Bu şekilde birkaç lokantaya giderek bir iş buldum.

Mutluluktan uçuyordum. Haftanın beş günü sabah yedi akşam yedi çalışıyordum. Öyle ki çalıştığım iş yeri namaz kılmaya gittiğimde homurdanıyordu:

-Nereye böyle ikide bir… İş aksıyor görmüyor musun?

Ses çıkartmıyor, boyun büküyordum…

Haftanın beş günü çalışıp kazandığım yevmiye ile dershane ücretini ödüyordum. Kalan ücretle de Yozgat’tan Kırıkkale’ye gidiş gelişim, yemek ve otel masrafımı karşılamaya çalışıyordum.

Ama çektiğim sıkıntıları bugünün baba parasıyla üniversitede okuyan ve bir elinde bilgisayar bir elinde Iphone olan, okudukları üniversiteyi değil de başka heyecanları kendine amaç kabul eden günümüz gençliği pek anlayamaz!..

Gece otelde kalıyorsun… Oda buz gibi… Kırıkkale’den dönmüşsün… Saat gecenin 11.00’i. Her taraf ayaz… Yollar bomboş… Devamı yarın