Abdülmecîd Şirvânî rahmetullahi aleyh, Tokat evliyâsının büyüklerindendir. Azerbaycan’da doğdu. Ülkesinde çıkan karışıklıklar sebebiyle Anadolu’ya geldi ve Tokat’a yerleşti. Çok kerametleri görüldü…
Makam sâhibi birisi, bir yolculuğu sırasında Tokat yolu üzerinde konaklamıştı. Bu sırada Tokat eşrâfının ileri gelenleri, hoş geldin demek için yanına gittiler. Hoşgeldiniz deyip, duâlarda bulundular. Teşrif ettiklerinden dolayı memnûniyetlerini belirttiler. Fakat o, kendini beğenen, gurur ve kibir sâhibi birisiydi. Ziyârete gelenlere hiç iltifatta bulunmadı. Bir müddet sonra; “Bizi karşılaması lâzım gelenlerin hepsi sizler misiniz?” diye sordu. Orada bulunanlar; “Sâdece takvâ sâhibi, haramlardan kaçmaya çok dikkat eden ve kerâmet ehli velî bir zât kaldı” deyince, kibir ve gurur içerisinde çok kızıp; “O nasıl adamdır? Hemen, birkaç kişi gitsin, zorla da olsa, onu bana getirsinler” diye emir verdi. Bunun üzerine orada bulunanlar, şöyle dediler:
“Efendim size lâyık olan, onu ziyâret edip ellerini öpmek ve hayır duâlarını almaktır…” Onlardan bu sözleri duyan kibirli ve gururlu şahıs, daha da kızdı. “Yarın dergâhına gidip, lâzım gelen cezâyı vereyim de görün” dedi ve huzûrunda bulunanları kovdu.
Abdülmecîd Şirvânî hazretlerini sevenler durumu hemen ona bildirdiler. Mevlânâ Abdülmecîd onlara; “Sizler gam çekmeyin ve üzülmeyin. Bizim onun yanına varmamız, onun da bize gelmesi imkânsızdır” buyurdu. Makam sâhibi zât sabah olunca Abdülmecîd Şirvânî hazretlerini cezâlandırmak üzere harekete geçti. Yanına hizmetçilerini ve adamlarını da alarak dergâha doğru yola çıktı. Henüz yolu yarılamıştı ki o zamâna kadar sâkin duran atı birdenbire huysuzlanarak şaha kalktı ve sâhibini yere vurdu. O zât “ah!” bile diyemeden can verdi…
1564 senesinde Tokat’ta şiddetli bir tâûn salgını başladı. Hastalıktan binlerce kimse vefât etmişti. Bunun üzerine şehir halkı; “Şeyh hazretlerinden duâ isteyelim. İnşâallahü teâlâ tâûn salgını onun hayır duâları ile durur” dediler. Şehrin ileri gelenlerinden meydana gelen kalabalık bir cemâat, durumu Mevlânâ Abdülmecîd’e arz ettiler. Bunun üzerine Mevlânâ Abdülmecîd şöyle duâ buyurdu: “İlâhî! Bu musîbet bulutunu, kerem ve ihsân rüzgârınla def eyle…” Salgın durdu, ancak Abdülmecîd Şirvânî hazretleri de bir süre sonra 1564 (H. 972) vefât etti…