Seyyid İbrahim Desuki hazretlerini imtihan etmek niyetiyle yedi kişi yola çıktılar. Desuk’a geldiklerinde büyük veli bir talebesini bunlara gönderdi.
O talebe gitti.
O kişileri buldu.
Ve kendilerine:
“Beni hocam Seyyid İbrahim hazretleri gönderdi. Geri dönmenizi istiyor” dedi.
***
İmtihan için gelenler tereddüt edince, bir anda kendilerini bir sahrada buldular.
Çok şaşırdılar.
Zira ne bir yudum su vardı o sahrada, ne de yiyecek bir şey.
Az sonra acıktılar.
Mecburen ot yediler.
Ama hatalarını anlamış, hücrelerine kadar pişman olmuşlardı.
Seyyid İbrahim hazretleri bu hâllerine vâkıf olup onları affedince bir anda kendilerini bu zatın huzurunda buldular.
Çok özür dileyip:
“Bizi affedin” dediler.
Büyük veli:
“Haydi hazırladığınız sualleri sorun!” buyurdu.
Başlarını eğip sustular.
Zaten unutmuşlardı.
***
Büyük veli o sualleri tek tek hatırlatıp cevaplayınca muhabbetleri daha da arttı.
Dediler ki:
“Bir arzımız var efendim.”
“Buyurun.”
“Yaptığımız hatadan ötürü çok üzgünüz efendim. Lütfedip bizi talebeliğe kabul edin” dediler.
O da onları affetti.
Ve talebeliğe kabul eyledi.