Beş şey gelmeden önce…

Resulullah efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” (Beş şey gelmeden önce, beş şeyin kıymetini biliniz…) buyuruyor. Bilirsek iki cihan saâdetine kavuşacağımız şüphesizdir.

1- Ölüm gelmeden önce hayatınızın kıymetini biliniz! (Bu konuya önceki hafta değinmiştik.)

Sağlık büyük nimettir. Boşuna dememişler: “Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi.”

İnsanlar,
sıhhatli oldukları zaman hem ibadetlerini lâyıkı vechile yapar, hem de
dünya işlerini yapabilme gücünü elde edebilirler. Dinimiz de sağlığa çok
önem vermiştir. İnsanı hasta yapan veya hastalığını artıran helâl ve
mubah şeyler bile haram sayılmıştır.

Hasta olmamaya
çalışmalıyız. Hasta olup da tedavi olmaya çalışmaktansa, hasta olmamaya
çalışmak daha iyidir. “Hastalığın annesi soğuk algınlığı, babası da çok
yemektir” demişler. Mikroplu yerlerden uzak durmalıyız…

Sıhhatin
ne kadar büyük nimet olduğu hasta olunca anlaşılır. Gece yatağına
girince sabaha kadar deliksiz uyku uyumanın güzelliğini, geceyi
sancılarla geçirenler çok daha iyi bilir.

Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (İki büyük nimet vardır ki, insanlar onun kıymetini bilmiyorlar. Sıhhat ve boş vakit.)

Yaşamakta
olduğumuz ömrümüz bizlere tek fırsat olarak verilmiştir. En kıymetli
varlığımız vaktimizdir! Onunla arzu ettiklerimize kavuşabiliriz.

Eshab-ı
kirâm vakitlerini paradan daha kıymetli bilerek öyle harcarlardı.
Vaktin isrâfının, paranın israfından daha kötü olduğunu çok iyi
bilirlerdi.

Gençlik,
insan ömrünün en kıymetli bölümüdür. Daha öncesi çocukluk devresidir.
Çocuk, sağını solundan pek ayırt edemez. Rabbimiz de onu mükellef
kılmamıştır. Ona ibadetleri farz kılmamıştır.

Gençlikten
sonraki zaman ise ihtiyarlık, hastalık, takatsizlik dönemidir ki,
insanlar isteseler bile artık gençlikteki gibi çalışma imkânını
bulamazlar.

Zindeliğini, gücünü kaybedip ihtiyarlayan bir adam şöyle temenni etmiştir:

“Keşke
bir gün bile olsa gençliğim geri gelseydi de, ihtiyarlığın benim başıma
neler getirdiğini ona anlatsaydım…” Yani, ihtiyarlığımı, gençliğime
şikâyet etseydim.

Sahip olduğumuzu zannettiğimiz malımız bizde emânettir. Bir gün gelecek tamamı elimizden çıkacak, vârislere intikal edecektir.

Dünyanın en zengini öldükten sonra, dünyanın en fakirinden daha fakir hale gelir.

Dünyanın
en fakirinin sırtındaki elbise gene de kefenden daha değerlidir. Hiç
olmazsa fakirin eli ayağı hareket edebiliyor. Ölen zenginde o da yoktur.

Zenginliğimizin
kıymeti ise şöyle bilinir: Kazandığımız her kuruşun helâlinden olmasına
ve helâline harcanmasına dikkat etmeliyiz. Zekât vermeliyiz. Malımızdan
kendimize pay ayırmalıyız.

Unutmamak gerekir ki; Allah için
harcadığımız bizim malımızdır. Gerisini başkaları yiyecek, belki de en
sevmediklerimizden birileri…