Hak teâlâ hazretlerinden Efendimize “Ey Habibim! Sana emrolunan şeyi açıkla, insanlara anlat…” diye vahiy geldi.
Efendimiz emri aldı.
Safâ tepesine vardı.
Ve “Ey Kureyşliler! Geliniz, toplanınız, size mühim bir haberim var!…” diye seslendi.
Sesi duyan geldi.
Herkes toplandı ve “Yâ Muhammed! Ne var, bizi neden topladın?” dediler.
Seslendi ki:
“Ey kavmim! Benden hiç yalan söz duydunuz mu?”
“Hayır, duymadık!”
“Peki, ‘şu dağın ardında düşman var, bu gece baskın yapacaklar’ desem, inanır mısınız?”
“Elbet inanırız. Çünkü sen doğru sözlüsün!” dediler.
O vakit seslendi ki:
“Öyleyse bana inanın. Ben size Allah tarafından gönderilmiş bir peygamberim. Allah birdir, ben de Onun Resulüyüm!”
Derin bir sessizlik oldu.
Sanki şoka girmişlerdi!
Ebu Leheb öfkeden gözleri dışarı fırlamış, ne yapacağını, ne diyeceğini bilemez hâldeydi.
Kudurmuş gibiydi!
Yerden bir taş alıp Allah’ın Resulüne fırlattı. Bir taraftan da “Bizi bunun için mi topladın?” diye böğürüyordu.
Delirmiş gibiydi!
Kavmine dönüp “Sakın hâ, Onun sözüne inanmayın!” diye bağırdı.