Resulullah Efendimizin cennette bulunduğu bir makam vardır.
İsmi “Vesile”dir.
Ve en yüksek derecedir. Cennettekilerin hepsine birer dalı yetişecek olan “Sidret-ül-münteha” ağacının kökü oradadır. Cennettekilere her nimet bu dallardan gelecektir.
***
Resulullah Efendimiz, dostundan ve düşmanından gördüğü eziyetleri affederdi.
Hatta onlara acırdı.
Ve karşılık vermezdi.
Uhud Gazası’nda kâfirler mübarek yanağını kanatıp dişlerini kırdıkları zaman bile beddua etmedi.
Ve onlar için:
“Yâ Rabbî! Bunları affet… Cahilliklerine bağışla” diye dua buyurdu…
***
Efendimiz (aleyhisselâm) Eshabıyla bir yolculukta mola verip bir koyun kebabı yapacaklardı. Eshabdan biri:
“Ben keserim” dedi.
Bir başkası:
“Ben derisini yüzerim” dedi.
Bir diğeri de:
“Ben pişiririm” dedi.
Resulullah Efendimiz:
“Ben de odun toplarım” buyurdu.
Eshab-ı kiram:
“Yâ Resulallah! Sen istirahat buyur, biz toplarız” dediklerinde:
“Evet, sizin her şeyi yapacağınızı biliyorum. Fakat iş görenlerden ayrılarak oturmak istemem… Allahü teâlâ, arkadaşlarından ayrılıp oturanı sevmez” buyurdu ve kalkıp odun toplamaya gitti.