Tâbiînin büyüklerinden Cübeyr bin Nüfeyr hazretleri anlatır: Hazret-i Ebû Bekir “radıyallahü anh” bir gün Medîne-i münevverede, Peygamber Efendimizin minberinin yanına geldi.
Orada durdu.
Ve çok ağladı.
Resûl-i ekremi
“aleyhisselâm” hatırlamıştı. Sonra oradaki cemâate; “Ey insanlar! Allahü teâlâdan âfiyet dileyiniz. Çünkü Allahü teâlâ kullarına, îmandan sonra âfiyet gibi bir ni’met vermemiştir” buyurdu.
AFİYET NEDİR?
Bu zat bir gün ellerini kaldırmış; “Yâ Rabbî! Bana, afiyette olduğum bir gün ihsân eyle!” diye yalvarıyordu.
Biri bunu işitti.
Yanına geldi.
Ve ona sordu:
“Siz afiyette değil misiniz?” Cevâbında ona; “Afiyette olduğum gün, Allahü teâlâya hiçbir günâh işlemediğim gündür” buyurdu.
EN KÖTÜ KİBİR
Bir gün Cübeyr bin Nüfeyr hazretlerine gelip; “Efendim, kibirler içerisinde en kötüsü hangisidir?” diye sordular.
Biraz durdu.
Tefekkür etti.
Ve cevap verip; “İbâdet edenlerin kibridir” buyurdu. Bir gün de: “Her an Allahü teâlâyı hâtırlayan ve O’nu bir an unutmayanlar, güler bir halde Cennet’e gireceklerdir” buyurdu.
Bir gün biri geldi.
Kıyâmetten sordu.
Ona cevâbında; “Doğduğu günden ölünceye kadar, her ânını secdede geçiren kimse bile, kıyâmet gününün şiddetinden, sevâblarını az görür” buyurdu.