Âmir bin Abdullah hazretleri bir gün sevdiklerine;
“Âhiret’i görsem de îmânımda ve ibâdetlerimde bir artma olmaz” buyururdu.
Çoğu geceleri uyumaz, ölüm ve âhireti düşünürdü sâdece.
Bu mübârek zâtın hiç uyumayıp, geceleri hep ağladığını bilenler;
“Efendim, niçin uyumuyorsunuz?” diye sordular.
Cevâbında;
“Cehennemin harâreti uykumu kaçırıyor. Cehennem, yakmak için insan beklerken rahat uyuyanlara şaşıyorum” buyurdu.
ÇOK AĞLARDI
Âmir bin Abdullah hazretleri bir cenâze görseydi, kendinden geçer ve âhiretteki hâlini düşünürdü.
Şöyle ki:
Ölüm meleği rûhumu güç mü alır, kolay mı? Kabre girdiğimde mezarım vücûdumu sıkıp da kemiklerimi birbirine geçirir mi?
Sonra;
Suâl meleklerine nasıl cevap veririm? Amel defterim sağımdan mı verilir, yoksa solumdan mı? Hep bunları düşünüp, kendinden geçer ve ağlayıp yaş akardı gözlerinden.
SON NEFES
Bu zât, bir gün de;
“Son nefeste ‘Allah’ demek ister misin?” diye sordu bir sevdiğine.
Adam cevâben;
“Çok isterim” deyince,
“Öyleyse şimdiden söyle” buyurdu. “Çünkü ecel zaman tanımaz, ne genç dinler, ne ihtiyar. Sevgili Peygamberimiz; “Mûteber olan, sondur” buyurmuştur bu konuda.