Hazret-i Âişe‘ye (radıyallahü anhâ) yemek yiyip yemediğini sordular.
Cevâben;
“Hiç doyasıya yemedim” buyurdu.
Sonra ağladı.
Çok oruç tutardı.
Teheccüdü terk etmezdi.
Efendimizle kılarlardı.
Tabiînden Mesrûk’a;
“Hazret-i Âişe Ferâiz ilminden bir şeyler bilir miydi?” diye sordular.
Cevâbında;
“Evet” dedi.
Ve ardından;
“Allaha yemîn ederim ki, Eshâb-ı kirâmın ileri gelenlerinden birçoğu gelir, Hazret-i Âişe’den ferâize âit şeyler sorar ve öğrenirlerdi” buyurdu.
ONUN İLMİ DAHA ÇOKTU
İmâm-ı Zührî’ye soruldu.
O da cevap verip;
“Eğer zamanının bütün âlimleri ve Peygamberimiz’in diğer zevcelerinin ilmi bir araya toplansa, Hazret-i Âişe’nin ilmi yine çok olurdu” buyurdu.
BİR MÜŞKİLLE KARŞILAŞSAK
Ebû Mûs’el Eş’arî de;
“Biz sahâbîler müşkil bir mesele ile karşılaşınca, gider Hazret-i Âişe’ye sorardık. Hazret-i Âişe’nin ilmi pek çoktu” buyurmuştur.
EN ÇOK FIKIH BİLEN
Atâ bin Ebî Rebâh;
“Hazret-i Âişe, Eshâb içinde en çok fıkıh bilen bir kimse idi” buyurdu.
Bir hadîs-i şerîfte;
“Âişe cennette de benim zevcemdir” buyuruldu.