Resul Aleyhisselamın altmış üç yaşının son günleriydi. Ayağa kalktı.
Minbere çıktı.
Ve seslendi:
“Ali bin Ebi Talip nerededir?” Hazret-i Ali:
“Buradayım yâ Resulallah!” dedi.
Resûl-i Ekrem:
“Bana yakın gel” buyurdu.
O da minbere çıktı. Efendimiz onun yüzünü mübarek göğsüne bastırdı. İki gözünün arasından öptü. O kadar ağladı ki mübarek gözlerinin yaşı Hazret-i Ali’nin üzerine aktı.
Sonra elini tutup:
“Ey Müslümanlar! Bu, Ali bin Ebi Talip’tir. Bütün Muhacir ve Ensar’ın büyüğüdür. Benim kardeşimdir. Amcam oğludur ve damadımdır. Teni tenimden, kanı kanımdan, tüyü tüyümdendir. Allahü teâlânın aslanı ve kılıcıdır” buyurdu.
Devam edip:
“Allahü teâlânın ve bütün lanet edenlerin laneti, Ali’ye düşmanlık edenlerin üzerine olsun. Allahü teâlâ, ona düşmanlık edenlerden uzaktır. Ben de uzağım. Bu sözlerimi, burada bulunmayanlara ulaştırınız” buyurdu.
Son olarak:
“Ey Müslümanlar! İbadet etmekten yay kirişi gibi incelseniz, dizleriniz kuruyuncaya kadar namaz kılsanız, ama Ehl-i beytimden ve Eshabımdan birine düşmanlık etseniz, cehennem melekleri, sizi cehenneme atarlar” buyurdu. (“Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn” kitabından alınmıştır.)