Veysel Karânî hazretleri, tâbiîndendir.
Yemen’de deve güderek geçimini sağlardı.
Ne ücret verirlerse alır, yarısını fakirlere verirdi.
Rabbini bir an unutmaz, Resûlullahın (aleyhisselâm) aşkıyla yanardı.
Her hâli ibret, her sözü hikmetti.
Kimseyi incitmedi.
İncinmedi kimseden.
Zâten insanlarla işi yoktu Onun.
O, Resûlullahı görmek istiyordu.
Çünki âşık olmuştu Ona.
Hem de hiç görmeden.
Onu görmek istiyordu ama yaşlı ve hasta annesi izin vermiyordu gidip görmesine.
Efendimiz aleyhisselâm, bâzen mübârek yüzünü Yemen taraflarına döndürür;
“Şu yönden rahmet rüzgârlarının estiğini duyuyorum” buyururdu.
Bir gün de;
“Ümmetim arasında Üveys adında biri var ki, mahşer günü ümmetimden çok kimseye şefâat edecektir” buyurdu.
Eshâb-ı kirâm;
“Bu zat kimdir yâ Resûlallah?” dediler.
Efendimiz;
“Allah’ın kullarından biridir” buyurdu.
“İsmi nedir yâ Resûlallah?”
“Üveys’tir”.
“O, sizi görmüş müdür?”
“Baş gözüyle görmedi”.
Sahâbe çok şaşırıp;
“Yâ Resûlallah! O sizi bu kadar çok sever de, niçin görmeye gelmez?” dediler.
Efendimiz;
“Bunun iki sebebi var. Birincisi hallerine mağluptur. İkincisi, yaşlı ve hasta bir annesi var, ona bakıyor” buyurdu.
“Biz onu görür müyüz?” dediklerinde, hazret-i Alî ile hazret-i Ömer’e “radıyallahü anhümâ” bakarak;
“Siz ikiniz onu görürsünüz“ buyurdular.