Medine’de müthiş bir kıtlık olmuştu bir sene. Herkes açlıktan kırılıyordu.
Derken Hazret-i Osman’ın buğday kervanı girdi şehre.
Tam yüz deve idi.
Haberi alan koştu:
“Yâ Osman! Buğday da tam zamanında geldi” dediler.
Cevaben:
“Evet öyle” dedi.
“Bir ölçek buğday için yedi dirhem versek, ne dersin?”
“Bu fiyata satmam!”
Şaşırdılar:
“Neden yâ Osman?”
Buyurdu ki:
“Daha fazla veren var.”
Çok ısrar ettiler.
Razı edemediler.
Mahzun oldular.
Ve bu üzüntüyle Hazret-i Ebu Bekir’e geldiler.
? ? ?
O, bunları görünce sordu:
“Siz bir şeye mi üzüldünüz?”
“Evet, çok kırgınız.”
“Hayırdır, kime?”
“Osman bin Affan’a. Buğdayın ölçeğine yedi dirhem verdik, razı olmadı. Ne kadar ısrar ettiysek de ‘bu fiyata satmam’ diyor.”
“Neden acaba?”
“Bizden fazla veren varmış.”
“Ne kadar veriyormuş?”
“Bilmiyoruz. Bu kıtlıkta bize böyle davranması ona yakışır mı?”
Hazret-i Ebu Bekir:
“Gelin, birlikte gidelim, hakikatı anlarız” buyurdu.
Ve birlikte gittiler. (Devamı yarın) (“Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn” kitabından alınmıştır.)