Bir gün Resul aleyhisselam “Yâ Ali! Sana müjde olsun ki kıyamet gününde sen kimden razı isen ona senet verirsin, cennete girer. Kimden razı değilsen senet vermezsin, cennete giremez” buyurdu.
***
Bir gün Hazret-i Ali ile Hazret-i Ebu Bekir yolda karşılaştılar.
Selamlaştılar.
Ve konuştular.
Hazret-i Ebu Bekir, şaka ile “Yâ Ali! Senden senet olmayınca cennete girilmez, o zaman bana senet verir misin?” dedi.
Ali bin Ebi Talip:
“Doğru dersin” dedi.
***
Ardından “Lâkin yâ Sıddık! Resulullah’tan işittim. O gün ben, Hazretinize sormadan kimseye senet vermem. Öyleyse bizim senedimize sizin ihtiyacınız olmaz. Belki biz size müracaat ederiz” dedi.
Böylece söyleştiler.
Karşılıklı gülüştüler.
Sonra sürur, neşe ve sevinçle ayrılıp her biri kendi yollarına devam ettiler.
***
Abdullah bin Ömer’den rivayet olunmuştur. Resul aleyhisselam, Sahabe-i güzini birbiri arasında kardeş kıldı. Hazret-i Ali sonraya kaldı.
O da üzüldü.
Hatta ağladı.
Mübarek gözlerinden yaşlar aktı ve Efendimize gelip “Yâ Resulallah! Sahabe-i güzini aralarında kardeş kıldın, beni kimseyle kardeş yapmadın” dedi.
Resul aleyhisselam:
“Yâ Ali! Sen benim dünyada ve ahirette kardeşimsin” buyurdular. (“Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn” kitabından alınmıştır.)