Ebu Bekir Ya’furi hazretlerine kalabalık bir cemaat, Haçlıların Akka’da yaptıkları zulümden şikâyette bulundular.
O da cevaben “İnşallah o kaleyi şu tarihte fethederiz” buyurdu.
Aradan az bir zaman geçti…
Ve küffarla harp başladı.
Ancak fetih “bir gün” gecikti.
Herkes merak içindeydi.
Kalenin fethi niçin gecikiyordu?
İnsanlar, Ebu Bekir Ya’furi hazretlerinin talebelerine gelip:
“Hocanızın bir va’di vardı, ona fethin niçin geciktiğini sorun” dediler.
Talebeler gittiler.
Ve durumu bildirdiler.
Mübarek zat kalkıp atına bindi ve harp alanına gelip talebeden birine “Bana üç tane taş getir!” buyurdu.
Birinci taşı Allahü Ekber! diyerek attı.
İkinciyi yâ Muhammed! diyerek kale burçlarına fırlattı ve “İnşallah yarın kale fethedilir” buyurdu.
Perşembe günüydü…
Cumaya fethedildi.
İnsanlar sevindiler ve “bu veli”ye gelerek “Efendim, attığınız o iki taşla surlar param parça oldu… İnsanlar, gökten belâ indi sandılar” diye anlattılar.
Ancak bir husus vardı.
Ve onu merak ediyorlardı.
Ebu Bekir Ya’furi hazretlerine “Efendim, o gün üçüncü taşı neden atmadınız?” diye sordular.
Cevabında:
“Eğer onu da atsaydım koca okyanus altüst olurdu!.. Buna izin verilmedi” buyurdu.