Zeynelâbidîn Alî hazretleri bir gün sevdikleriyle sahrada oturuyordu ki, güzel yüzlü bir ceylân gelip durdu yanında.
Ayaklarıyla işâretler yaptı.
Ve bâzı sesler çıkardı.
Yanındakiler;
“Bu hayvan ne istiyor?” dediler.
Büyük velî;
“Filân adam yavrumu kaçırdı. Dünden beri onu emziremedim. Ne olur, bana yardım edin diyor” buyurdu.
Ve biriyle çağırttı o adamı.
Geldiğinde;
“Sen bunun yavrusunu kaçırmışsın, git getir de onu emzirsin” buyurdu.
Köylü hayretler içinde gitti.
Ve o yavru ceylânı getirdi.
Ana ceylân yavrusunu emzirince, Zeynel’âbidîn hazretleri o adama;
“İstersen bu yavruyu annesine bağışla, onu sevindir” buyurdu.
Köylü;
“Peki efendim” deyip, verdi.
Anne ceylân, yavrusunu alıp, sevinç içinde hoplayıp sıçrayarak giderken dönüp dönüp arkasına bakıyordu.
Ordakiler;
“Efendim, bu ceylân yine bir şeyler mi söylüyor?” dediler.
“Evet, bize teşekkür ve duâ ediyor” buyurdu.
***
Zeynelâbidîn Alî hazretleri bir zaman hastalandı. Sevdikleri ziyâretine geldiler.
Onları karşılayıp;
“Ne için geldiniz?” buyurdu.
“Efendim, hasta olduğunuzu duyduk ve üzüldük. Çünkü sizi çok seviyoruz” dediler.
“Kim beni, Allah için severse, mahşer günü Arş-ı âlâ altında gölgelenir. Her kim de dünya için severse, o da hesapsız dünya ni’metlerine kavuşur” buyurdu.