Ömer bin Hattab (radıyallahü anh) buyurur ki: “Bir gün Ebu Bekr-i Sıddık’ı gördüm. Dilini parmağıyla tutup ovardı.
Hayret ettim.
Ve sordum ki:
‘Yâ halife-i Resûlillah! Öyle ne yapıyorsun?’
Bana bakıp:
‘Yâ Ömer! Bu, beni çok zararlara uğratmıştır’ dedi.
Maksadını anladım.
Ağzına taş koyardı.
Taş yedi dirhemdi.
Yedi sene ağzında tuttu. Bir söz diyeceği zaman düşünür, hayırlıysa taşı çıkarıp o sözü söyler, değilse söylemezdi.”
? ? ?
Yine Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) halifeyken bazı Eshapla birlikte Şam’a gidiyorlar ve deveye kölesi Mugire ile nöbetleşe biniyorlardı.
Derken yolculuk bitti.
Şam’a yaklaşıldı.
Ancak o an deveye binme sırası Hazret-i Mugire’ye gelmişti.
Halife deveden indi.
Mugire’yi bindirdi.
Eshap bunu görüp:
“Ey Halife! Deveye siz binseniz. Zira Şamlılar kölenizi devede görürlerse Mugire’yi halife zannederler” dediler.
Hazret-i Ömer dinledi.
Bu teklifi kabul etmedi.
Hatta üzüldü.
Ve onlara dönüp:
“Kalplerimiz iman nuruyla aydınlandı ve Resulullah’a Eshap olmakla şereflendik. Bu büyük nimete kavuşmuşken deveye binmemizin ne kıymeti vardır?” buyurdu.