Ahmed Siyahi hazretleri, Kastamonu velilerindendir… 1874’te doksan beş yaşlarında iken vefat etti…
Bu zatın bir komşusu vardı.
Bu kişi hastalandı bir gün…
Büyük veli onu seviyordu.
Bir akşam ziyaretine gidip;
“Geçmiş olsun” dedi.
Ve sordu ona:
“Hastalığın nasıl oldu?”
Adamcağız;
“Çok şükür hocam, ama belimin ağrısı devam ediyor” dedi.
Büyük zat, ona;
“Allah şifa versin… İnşallah kısa zamanda iyileşirsin… Ama bilesin ki hastalıkta şifa vardır” buyurdu.
Adam şaşırdı:
“Anlayamadım, ne dediniz?”
“Hastalıkta şifa vardır dedim.”
Yine anlayamayıp;
“Nasıl şifa var hocam, bunu biraz izah eder misiniz” dedi.
Buyurdu ki:
“İnsan hasta olduğu zaman ne kadar aciz ve ne kadar zavallı olduğunu iyi anlıyor değil mi?”
“Evet efendim.”
“Ayrıca ölümü hatırlıyor, günahlardan kesiliyor, Allah’a daha bir yakın hissediyor kendini… Şifa için dua ediyor, yalvarıyor değil mi?”
“Evet efendim.”
“Kulluk da insanın Rabbine karşı kendini aciz görmesidir… İşte bu da kalp için şifadır” buyurdu.