1600’lü yıllar… Ahmed Cahidi Efendi bir gün sohbetinde “Evlâtlarım! Biliniz ki kibir insanın en büyük felâketidir” buyurur.
Anlatıldığına göre; bu zat bir gün çıkar evden, gider iskeleye.
Çanakkale’ye geçecektir.
Ancak parası olmadığı için kayıkçılar almazlar onu kayıklarına.
Mahzun hâlde eve döner.
Ve anlatır hanımına.
Kerime hatun da hâl ehlidir.
Onu üzgün görünce üzülür!
Ve eline bir seccade verip;
“Al şu seccadeyi, bin üstüne, geç karşıya. Gizleme artık kendini” der.
Mübarek zat bunu pek istemez.
Ama mecbur kalmıştır.
Yapar dediğini, geçer karşıya.
Ertesi gün ne kadar kayıkçı varsa hepsi dergâhta alır soluğu.
“Talebesi” olmuşlardır.
Hatta âşıkları.
Ahmed Cahidi Efendi, sevdiklerinin gönlüne “Allah korkusunu” nakşeder! Ölümü hatırlatır.
Bir gün sohbetinde;
“Sabırlı, cömert, yumuşak ve affedici olun! Kendinize; ‘İnsan, ancak bu kadar iyi olabilir’ dedirtin” buyurur.
Dinleyenler;
“İyi Müslüman olmak için ne lâzım efendim?” derler.
Cevabında;
“Üç şey lâzım, ilim, amel ve ihlâs. Yani İslâmiyet’i öğrenmek, öğrendiklerini yapmak ve her şeyi yalnız Allah için yapmaktır” buyurur.