(Dünden devam)
Cebrail aleyhisselam bir gün Efendimize “Yâ Resûlallah! Ebû Bekir benim hocamdır” dedi. “Niçin?” deyince şöyle îzah etti:
“Yâ Muhammed! Hak teâlâ, hazret-i Âdem’i yarattığı zaman, meleklere “Âdem’e secde ediniz!” diye emretti.
Ben düşündüm ki secde etmeyeyim.
Çünkü ben ondan efdalim.
Zîrâ o balçıktan yaratılmıştır.
Böyle düşünüp secde etmeyecektim.
O esnâda Ebû Bekir‘in rûhu Arş-ı âlâ altında, nûrdan bir köşk içinde idi.
Köşkün kapısı açıldı,
Ebû Bekr’in rûhu çıktı.
Bana hitâb edip “Yâ Cebrâîl, hemen secde eyle. Sakın muhâlefet etme!” dedi.
Arkama da üç kerre vurdu.
Derhal secde ettim.
Kalbimden kibir ve inâd çıktı.
Bendeki kibir İblîs’e geçti.
Ve Âdem’e secde etmedi.
Ebedî tard edilip, mel’ûn oldu.
Ben ise ebedî saâdete kavuştum…”
Cebrail aleyhisselam bunları anlattıktan sonra “İşte yâ Muhammed! Ebû Bekir bunun için benim hocamdır” dedi.
*
Hazret-i Ebû Hüreyre‘nin rivâyet ettiği bir hadîs-i şerîf var.
Efendimiz;
“Ebû Bekir’in malının fâide verdiği gibi, bir kimsenin malı bana fâide vermedi. Eğer dost edinseydim Ebû Bekir’i dost edinirdim. Lâkin sizin peygamberiniz Allahü teâlâ hazretlerinin dostudur” buyurdu.
Hazret-i Ömer de;
“Ebû Bekir bizim seyyidimiz, hayırlımızdır ve Habîb-i Ekrem hazretlerine cümlemizden sevgilidir” buyurdu.