Allah dostlarından Hacı Keçeci Efendi’yi seven bir delikanlı, gemiyle uzak bir yolculuğa çıktı bir gün.
Hava da sakindi.
Ama az sonra “fırtına” çıktı.
Ve deniz kabarıp parçalandı geminin yelken ve direkleri.
Yolcular, feryat figan “kelime-i şehadet” getirmeye başladılar!
Delikanlı, ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Sevdiğin bir kulunu bize imdada gönder” diye dua etti.
Yalvardı Rabbine…
Henüz duası bitmemişti ki, “nurlu bir zat” belirdi yanında.
Ve kulağına eğilip;
“Korkma evlâdım! Deniz de Allah’ın bir mahlukudur, Cenâb-ı Hak dilerse sakinleşir” diye fısıldadı.
O zat böyle söyledi.
Deniz birden sakinleşti.
Ve gemi düzeldi.
Selâmete çıktı gemidekiler.
Ancak kimse bilmiyordu bu imdadı yapanın Hacı Keçeci Efendi olduğunu.
Genç baktı, göremedi onu bir daha.
Kaybolmuştu gözden…
? ? ?
Bir genç, bu zata “Efendim, İslâm ahlâkı nedir?” diye sordu.
Büyük zat:
“İslâm ahlâkı, kimseye yük olmamak ve herkesin yükünü çekmektir” dedi.
Sordu yine:
“Başarının sırrı nedir hocam?”
Buna da;
“Sabır ve güleryüzdür” dedi.