Bir gün bir akarsu taşıp etraftaki ekinlere zarar vermişti… Mağdur insanlar Hazret-i Ali’ye koştular ve “ne olur, bir dua buyurun da su azalsın” dediler.
Hazret-i Ali “peki” dedi.
Ve hazırlanıp çıktı evden…
Resulullah’ın abasını giydi… Onun sarığını sardı… Onun asâsını aldı… Hasan ve Hüseyin’le birlikte geldi o ırmak kenarına.
Elindeki asâ ile suya işaret etti.
Suyun seviyesi düştü biraz…
İkinci işarette biraz daha indi.
Üçüncüde az daha…
Kalabalığa dönüp sordu:
“Bu kadar kâfi mi?”
Onlar bir ağızdan;
“Kâfi yâ Ali” dediler.
Ve teşekkür edip dağıldılar…
? ? ?
Efendimiz aleyhisselâm, bir gün Hazret-i Ali’ye bakarak “Yâ Ali, seninle ben, Harun’la Mûsa gibiyiz” buyurdular.
Nitekim bir harbe gidiliyordu…
Efendimiz, Hazret-i Ali’ye “Yâ Ali, sen Medine’de kal” buyurdu.
O da “başüstüne” dedi.
Ve Medine’de kaldı… Ancak münafıklar, bunu bir fırsat bilip “Muhammed ondan sıkıldığı için Medine’de bıraktı” dediler…
Hazret-i Ali üzüldü!..
Efendimize koşup;
“Yâ Resulallah, münafıklar benim için şöyle şöyle diyorlar!” dedi.
Efendimiz, ona sevgiyle baktı ve “Onlar yalan söylüyor yâ Ali… Sen benimle; Harun’la Mûsa gibi olmak istemez misin?” buyurdular.