Büyük âlim ve veli Muhammed Sıddık Arvasi hazretleri Van’da müftü olduğu sırada Birinci Dünya Savaşı çıktı.
Bir gün Mejingir (Yukarı Kaymaz) köyünde Mejingir Suyu kenarında kollarını sıvamış abdest alıyordu.
Sağ ayağını yıkadı.
Solu yıkayacaktı.
Ermeniler onu gördü.
İki kişiydiler.
Saklandıkları yerden ateş edip Muhammed Sıddık Efendi’yi vurdular. Atılan kurşun sağ omuzundan girip sol böğründen çıktı.
Vurulduğunu hissetti.
Belindeki silâhı çekti.
Bir Ermeni’yi öldürdü!
Öbürünü de yaraladı.
Yetişen Müslümanlar da o yaralının cesazını verdiler…
Muhammed Sıddık hazretleri birkaç saat sonra şehit oldu!
O ara nasihat etti.
Vasiyetini yaptı…
Kabr-i şerifi, Mejingir köyündedir.
Fehmi Efendi adında fazilet sahibi bir oğlu vardı.
O da 1969 senesinde vefat etti…
Kabri, babasının kabri yanındadır.
Keramet sahibi bir veliydi…
● ● ●
Bir gün bu zata;
“Efendim, duanın kabul olacağı anlar var mıdır?” diye sordular.
Buyurdu ki:
“Elbette vardır. Farz namazlardan sonra, Kâbe-i şerifi ilk görünce ve mümin mümini görünce, yapılan dualar kabul olur. Onun için müminle karşılaşınca selâm veriyoruz. Zira selâm, en büyük duadır.”