Şunu hiç aklımızdan çıkarmayalım ki; dünya, rahatlık, huzur ve saâdet yeri değildir!.. Âdem aleyhisselâm dünyaya gönderildiğinde asırlarca ağladı, çok gözyaşı döktü. Havva annemizle ikisi yalnız kalmışlardı. İşlerini kendileri hâllediyorlardı. Onlar ekiyor, biçiyor, öğütüyor, pişiriyorlardı… Çocukları dünyaya geldi, sevindiler… Onlar büyüdü ve dediler ki; “Artık bu ağır işleri çocuklarımız yapacaklar, biz de oturup rahatımıza bakacağız…” Nereden bilebilirlerdi ki, dünyada rahatlığın olmadığını!.. Bir oğlu (Kabil) diğer oğlunu (Habil’i) öldürdü. Bundan sonra rahat edeceğiz derken büyük üzüntüye girdiler. Bir oğulları katil, diğeri ise şehit olmuştu…
Nuh aleyhisselam 950 sene kavmini hidayete davet etti. (O zaman insanların ömrü çok uzundu). İman edenlerin sayısı çok azdı. İman etmeyenlerden de ümit kesilmişti. Gemi yapması emrolundu, tufan olacaktı. 950 sene onlara zaman tanınması Rabbimizin bize ne kadar merhamet ettiğinin göstergesidir.
Gemi yapılırken kâfirler toplandılar. İçlerinden bazıları; “Peygamberliği bıraktın da marangozluğa mı başladın?” derken bir kısmı da; “Sen aklını mı kaçırdın bu gemiyi nerede yüzdüreceksin, hani su nerede?” diyerek alay ediyorlardı…
Nuh aleyhisselam onlara şöyle cevap verdi: “Siz bugün bizimle alay edin, ama unutmayın ki bir gün gelecek, bu defa biz sizinle alay edeceğiz!” Ve nitekim öyle de oldu…
İbrahim aleyhisselamı ateşe attılar, yakmak istediler, kendi öz ve biricik evladını kurban etmesi ile emrolundu. Bu çok ağır bir imtihan idi. Dense idi ki; birine kestir veya dağdan yuvarla parçalansın, yine bir derece kolaydı. Emir, “kendi ellerinle keseceksin” şeklindeydi…
Yakup aleyhisselam en çok sevdiği ve en mübarek evladı Yusuf aleyhisselamdan ayrı düştü. Bu hasretle o kadar gözyaşı döktü ki mübarek gözleri kapandı…
Yusuf aleyhisselam kuyuya atıldı, ölüme terk edildi, daha sonra köle olarak satıldı ve köle muamelesi gördü, peşinden zindana atıldı ve yıllarca hapis yattı…
Musa aleyhisselamın Firavun’dan çektikleri malum; memleketinden çıkarılışı, yıllarca gurbette çobanlık yapması…
Eyyûb aleyhisselamın hastalığı ve gösterdiği sabır dillere destandır…
İsa aleyhisselamın barınacak bir yuvası bile yoktu… Peygamber efendimiz az mı iftiralara, sıkıntılara maruz kaldı. Çok sevdiği amcasını ve sevdiklerini şehit ettiler… Demek ki, dünya keyif sürmek, rahat etmek yeri değildir…