Devrin padişahı olan Dördüncü Mehmet Han, Ahmed Cahidi Efendi’yi bir gece rüyada görür. Uyanınca kalbini “onun sevgisiyle” dolu bulur.
Onun hasretiyle yanar kavrulur.
Ve dayanamaz, ziyaretine gider.
Önünde diz çöker.
Hayır duasını alır.
Huzurdan ayrılacağı zaman önüne bir kese dolusu “altın” bırakır.
Ancak o, kabul etmez.
Sebebini sorunca da;
“Dünyalığa ihtiyacımız yoktur. Onu ihtiyacı olanlara ver!” buyurur.
? ? ?
Osmanlı Sultanı, anlamıştır bir “Gönül Sultanının” huzurunda olduğunu.
Ona “Sultan” unvanını verir.
Ve huzurundan ayrılır.
Bu mübarek zat o günden sonra “Evliya Sultan” diye anılır.
Ahmed Cahidi Efendi’nin mübarek kabri, Gelibolu’da, Kilid-ül bahr köyündedir.
? ? ?
Bir gün sohbetinde;
“Kardeşlerim! İmânsız ölene ahirette merhamet edilmeyecek, cehennemde sonsuz yanacaktır. Ama büyük günah işleyip de tövbesiz ölen bir Müslüman; şefaat ile veya İslâmiyet’i yaydığı için affedilecektir” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“Hikmeti ne efendim?”
Ahmet Cahidi Efendi;
“Çünkü büyüklerimiz; ‘Allahü teâlânın en çok sevdiği amel, Onun dinine hizmet etmektir’ buyuruyorlar” diye cevap verdi.