İbni Atâ hazretleri, on oğluyla birlikte sefere çıktı bir gün. Yolda eşkıyalar çevirdi. Alacak şey bulamadılar.
Reisleri kızdı.
Ve İbni Atâ hazretlerinin gözü önünde oğullarını sırayla öldürmeye başladı.
***
Çocuklarının her biri öldürülürken hiç sesini çıkarmıyor ve gülümsüyordu.
Sıra onuncuya geldi.
O, babasına:
“Babacığım, sizin ne kadar şefkatli bir baba olduğunuzu biliyorum. Ama dokuz yavrunuzu öldürdüler. Siz ise hiç sesinizi çıkarmaz, üstelik de gülersiniz” dedi.
Ve hikmetini sordu.
İbni Atâ ağladı ve oğluna dönüp “Ey babasının ciğerparesi! Bunu yapan, aslında Allah’tır. O’nun her yaptığı güzeldir” buyurdu.
Reis bu sözleri duydu.
Kendisine bir hâl oldu
***
Ve Ona dönüp: “Bu sözleri önceden söyleseydin, çocuklardan hiçbirini öldürmezdik” dedi.
Oğlunu öldürmedi.
İbni Atâ hazretleri:
“Rabbimizin takdiri böyle imiş, söyleseydim de bir şey değişmezdi” buyurdu.
***
Bu zat bir sohbetinde “Allahü teâlâ, günah işleyip de pişman olan kulunu, istiğfar etmeden önce affeder” buyurdu.
Şaşırdılar:
“Tövbe etmeden mi efendim?”
“Evet. Pişmanlık tövbedir zaten” buyurdu.