Anadolu velilerinden Şeyh Abdurrahman Eşşaviri hazretleri, hocasının vefatından sonra Van’da bulunan Şeyh Ramazan hazretlerine tâbi oldu.
Ona bağlandı.
Sebebi şöyledir:
Ramazan Efendi, Siirt’te bir evdeki sohbette Sevgili Peygamberimizi şiirlerle methediyordu. Şeyh Abdurrahman çok duygulanıp Şeyh Ramazan Efendi’ye “Resulullah’ı öyle methediyorsunuz ki sanki Onu görüyor gibisiniz” dedi.
O da cevaben;
“Görüyorum” dedi.
Şeyh hayret etti!
“Biz, bunca yıl ilim tahsiliyle meşgul olduk, ama göremedik. Siz nasıl görüyorsunuz” dedi.
Ramazan Efendi “Resulullah’ı görmek ister misiniz?” diye sordu.
“Elbette isterim” dedi.
Derken sohbet bitti.
Ve cemaat dağıldı…
Ramazan Efendi, Şeyh Abdurrahman’a, gusül abdesti almasını söyledi.
Sonra yanına oturtup;
“Gözlerini kapa!” dedi.
O da kapattı.
O anda kendisini, Medine-i Münevvere’de, Şeyh Ramazan Efendi’yle birlikte Resulullah’ın huzurunda buldu. Efendimiz, Şeyh Abdurrahman’a oturmasını, Şeyh Ramazan’a da huzurda bulunanlara “su” dağıtmasını emir buyurdu.
Şeyh gözlerini açtı.
Gördüklerine şaştı!
Bu kerametini görünce “Vallahi bütün insanlar benden yüz çevirse, ben Şeyh Ramazan hazretlerini terk etmem” diyerek ona talebe oldu.