(Dünden devam)
Peygamberimiz (aleyhisselam), halkın ürkmesini ve feryadını görüp ve işitip minber üzerine çıkar.
Mahşer halkına bakar.
Bir melek görür.
Dikkatini çeker.
Ve hayret eder.
Zira yedi yüz bin başı vardır. Her başında yedi yüz bin dili vardır. Her dil, bir lisanla Allahü teâlâyı tesbih eder. Hiçbir lügat birbirine benzemez.
Burnundan duman çıkar.
Ehl-i mahşeri sarar.
Halk ondan korkar.
? ? ?
Resûl-i Ekrem bu hâli görür. Mübarek başını secdeye koyar.
Ve secdede:
“Yâ Rabbî! Ümmetime selamet ver” diye yalvarır.
Melek Resulullah’ı görür.
Huzuruna gelir.
Ona selam verir.
Ve kendisine:
“Yâ Muhammed! Beni tanır mısın?” diye sorar.
Efendimiz:
“Tanımıyorum” buyurur.
? ? ?
Melek “Ben, cehennem meleği olan Malik’im” diye tanıtır.
Ve şöyle arz eder:
Allahü teâlâ bana emretti ki:
“Cehennemi getir, Arasat meydanına koy!”
Ben de getirdim.
Arasat’a koydum.
Buyurdu ki:
“Cehennemin yedi kapısını bağla!”
Ben de bağladım. (Devamı yarın) (“Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn” kitabından alınmıştır.)