(Dünden devam)
Hazret-i Safiyye “radıyallahü anhâ” o hain Yahudi’yi öldürdükten sonra eline “bir kılıç” alıp Uhud’un yolunu tuttu.
Bu sırada Uhud karışmıştı.
Eshab-ı kiram, kâfirlerin kalabalık oluşu ve Müslümanların dağılması üzerine geri çekilmeyi düşünüyorlardı.
Bu ise mağlubiyetti.
Ve hezimet demekti…
Hazreti Safiyye durumu gördü.
Elindeki kılıçla saldırdı küffara.
Hem onlara saldırıyor, bir yandan da Müslümanlara seslenip “Resulullah’ı bırakıp nereye gidiyorsunuz?” diyordu.
Efendimiz onu gördü.
Oğlu Hazret-i Zübeyr’e;
“Annen, Hamza’nın cesedini görmesin. Bir kadın bu cesedi böyle görse aklını kaçırır” buyurdu.
O, bu emri aldı.
Annesine vardı.
“Anneciğim! Resulullah Efendimiz senin geri çekilmeni buyuruyor” diye bildirdi.
Hazret-i Safiyye;
“Efendimizin emri başım gözüm üstüne. Ama ben, kardeşime ne yaptıklarını öğrendim” dedi.
Efendimiz bunu öğrendi.
Ve ona izin verdi.
O da cesedin yanına geldi.
Parçalandığını gördü!
Pek çok üzüldü!
Ve kendini zaptedip;
“İnnâ lillah ve innâ ileyhi râci’ûn” âyet-i kerimesini okudu.
Ellerini açıp dua etti…
Ve oradan ayrıldı.