Allah adamlarından Şemseddin-i İzniki hazretleri bir sohbetinde “Dua almaya bakın. İnsan dua alarak Allah’a yakın olur” buyurdu.
Ve şu menkıbeyi anlattı:
“Evliya-yı kiramdan Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerinin, gençliğinde bir âdeti vardır.
Şöyle ki; her görüştüğü kişiden dua ister. Bir gün birinden buğday satın alır.
Ve parasını ödeyip ayrılır.
Ancak ‘dua istemeyi’ unutmuştur. Üzülerek ‘Eyvâh! Ben o kimseden dua istemedim’ der.
Ve geri döner hemen.
Hem de ‘üç günlük’ mesafeden.
O köye gider tekrar. O köylüyü bulup çalar kapısını.
Köylü, onu görünce telâşlanır:
‘Hayrola arkadaş, yoksa bozuk mu çıktı buğdaylar?’
‘Hayır, buğdayda bozukluk yok, bir şeyi unutmuşum.’
‘Hayırdır, neyi unuttun?’
‘Dua istemeyi.’
‘Ne duası?’
‘Ben, her görüştüğüm kimseden dua isterim. Bu, benim âdetim, senden istemeyi unutmuşum.’
‘Bunun için mi geri döndün?’
‘Evet, bunun için.’
‘Hem de üç günlük yoldan?’
‘Evet.’
‘İyi de benim duamdan ne olur ki?’
‘Olsun, sen yine de dua et.’
Köylü açar ellerini ve ‘Yâ Rabbî! Aç bunun kalp gözünü’ diye yalvarır.
Kabul olur duası.
Hace Ubeydullah’ın açılır kalp gözü.”