Peygamber efendimize, “İnsanların şerlileri kimlerdir?” diye sorulduğunda, “Yoldan çıkmış, kötü din adamlarıdır!” buyurmuştur.
Vüheyb bin el-Verd buyurdu ki: “Eğer ilim sahipleri ilimlerinin gereğini yaşamadıkları zaman insanlara: ‘Bizden lüzumlu bilgileri alınız. Fakat, iyi amelleri terk etme hususunda bize uymayınız’ demiş olsalardı, hem kendileri hem de halk için hayırlı olurdu. Fakat onlar işi karıştırıyorlar. Aynı zamanda iyi amel sahibi olduklarını ileri sürdükleri için, iyi olmayan işlerinde de halkın kendilerini taklit etmesine sebep oluyorlar. Kötü örnek oluyorlar.”
Abdullah bin Ömer, zamanının âlimlerine hitaben buyururdu ki: “Sizler, cidden ilmin kıymetini azalttınız, şanını küçülttünüz! Eğer Hazreti Ömer sağ olsaydı da, benim gibisinin sizlere hadîs naklettiğini görseydi, herhalde beni ve sizleri kamçısı ile döverdi!”
Süleyman bin Mihran buyurdu ki: “Ben, yirmi bu kadar senedir dikkat ederim. İlminde ihlâs sahibi bir âlime rastlamadım. Şimdi ilim, sadece dünyalık kazanmak için bir sanat olmuştur.”
Ebû Hâzim buyurdu ki: “Zamanımızdaki âlimler ameli bırakıp sadece söz ile iktifa ettiler. Önceki âlimler amelde bulunurlar, fakat söze iltifat etmezlerdi. Onları takip edenler hem amel ettiler, hem de söze iltifat ettiler. Bunlardan sonrakiler ise, sadece söze iltifat edip ameli terk ettiler.”
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
“Kıyamette bir din adamı getirilip Cehenneme atılır. Cehennemdeki tanıdıkları ona, ‘Sen dünyada dinin emirlerini bildirirdin. Niçin bu azaba düştün?’ derler. O da, ‘İnsanlara, günahtır, yapmayın der, kendim yapardım. Yapın dediklerimi de yapmazdım. Bunun cezasını çekiyorum’ der.”
“Mirac gecesi ateşten makaslarla kendi dudaklarını kesen insanlar gördüm. Bunların kim olduğunu Cebrail aleyhisselama sordum. ‘Kendilerinin yapmadıklarını yapın diyen vaizlerdir’ dedi.”
İlmi ile kibirlenmek, afetlerin en büyüğüdür. Hastalıkların en ağırı ve tedaviyi en zor kabul edeni ilmi ile kibirlenmektir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: “Âlimin afeti, kendini büyük görmesidir.”