Kâbe-i şerif’in duvarları eskimiş, yenilenmesi gerekiyordu. Kabileler toplandılar. İstişare ettiler.
Bir tanesi “Her duvarı bir kabile örsün, razı mısınız?” dedi.
“Tamam” dediler.
Kura çekildi.
Her kabile, kendine çıkan duvarı örmeye başladılar. Ancak sıra Hacer-ül esved’in yerine konmasına gelince problem çıktı.
Münakaşa başladı.
Ve kavgaya dönüştü.
Hatta kan akacaktı ki bir ihtiyar “Durun! Beni dinleyin!” diye bağırdı.
Kavgayı bıraktılar.
İhtiyara döndüler.
O yaşlı kişi “Yarın, Benî Şeybe kapısından ilk girecek şahıs, ‘hakem’ olsun. O nasıl söylerse öylece hâlledelim, kabul mü?” dedi.
Bir ağızdan:
“Kabul” dediler.
Ertesi gün merakla bekliyorlardı ki Resulullah Efendimiz girdi kapıdan.
Yüzler güldü.
Rahatladılar.
Çünkü gelen, Muhammed-ül emin’di ve en adil kararı Onun vereceğinden kimsenin şüphesi yoktu. Efendimiz mübarek hırkasını çıkarıp yere serdi. Üzerine Hacer-ül esved’i koyup “Her kabileden bir kişi gelsin” buyurdu.
Dört kişi çıktı.
Onlara:
“Herbiriniz hırkanın bir ucundan tutarak kaldırın” buyurdu.
“Peki” dediler.
Ve kaldırdılar.
Duvar hizasına gelince Efendimiz mübarek elleriyle o taşı alıp yerine yerleştirdi. Mesele hâlloldu. Herkes memnundu. Bu harikulâde çözümle, bir iç savaş önlenmiş oldu.
www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com