Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bir gün bir kabileye vardı.
O esnada Yahudiler bir yerde toplanmış Tevrat okuyorlardı.
Resulullah gelince okumayı kestiler….
Bir sessizlik oldu.
Efendimiz sordu:
“Niçin sustunuz?”
Kimseden ses çıkmadı.
Orada bir ihtiyar vardı.
Nurani bir zattı.
Efendimize baktı.
Ve ayağa kalkıp “Ben söyleyeyim mi?” diye arz etti.
Efendimiz ona:
“Peki söyle bakalım, niçin sustular?” buyurdu.
İhtiyar kişi:
“Siz gelmeden önce Tevrat’ta, âhir zaman Peygamberinin üstün vasıflarını okuyorlardı… Ama siz gelince birdenbire sustular” diye arz etti.
Efendimiz memnun oldu!
Ve o yaşlı kimseye:
“Pekâlâ, kaldıkları yerden sen oku!” buyurdular.
İhtiyar, Tevrat’ı aldı.
Ve okumaya başladı.
Ancak Tevrat’ı okurken bir yandan da göz altından hayranlıkla Resulullah Efendimiz’i süzüyordu gizlice…
O sayfayı bitirdi.
Artık dayanamadı.
Efendimiz’e sevgi ve saygıyla bakarak:
“Vallahi o peygamber sensin… Ben şehadet ederim ki sen Allahın Resulüsün!” dedi.
Sonra şehadeti okudu.
Ve ruhunu teslim etti.
Ne güzel son!..