Evliyânın büyüklerinden Abdullah bin Hubeyk hazretleri “rahmetullahi aleyh” çok ibâdet yapardı. Aslen Kûfelidir. Şöyle anlatıyor:
Bir âbid vardı.
Onu ziyâret için yanına gitmiştim. Bir ara; “Kendini nasıl buluyorsun?” dedim. “Günâhı çok, sevâbı az, yolculuğu uzun olan biri gibi buluyorum” dedi.
Yine sordum.
“Azığın nedir?”
“Tek sermayem, O’nun af ve mağfiretinden ümitli olmamdır” dedi.
NİYET BOZUKSA
Yine o anlatıyor: Birisi Resûlullah Efendimize gelerek; “Yâ Resûlallah! Dünyalık elde etmek gâyesiyle gazâya giden kimse için ne buyurursunuz?” diye sordu.
Efendimiz dinledi.
Ve cevâb olarak;
“Onun için bir ecir (yâni sevâb) yoktur” buyurdular.
KIYAMET
Bir gün de şunu anlattı: Birisi Resûlullah Efendimize gelip; “Yâ Resûlallah! Kıyâmet ne zamandır?” diye suâl etti.
Efendimiz sordu:
“Hazırlığın ne?”
O kimse; “Fazla bir şey hazırlamadım yâ Resûlallah. Ama Allah ve Resûlünü çok seviyorum” dedi.
Efendimiz;
“Öyleyse âhirette sevdiklerinle berâber olursun” buyurdu.
EN ÇOK AZAB
Bu zat anlatıyor: Muâz bin Cebel hazretlerinin rivâyetiyle Resûlullah Efendimiz; “Kim, kalbinden ihlâsla ve yakîn ile “lâ ilâhe illallah” derse, Cennete girer ve ona Cehennem ateşi hiç dokunmaz” buyurdu.