İlim sahibi, yani din bilgilerini öğrenen kimse, ya sonsuz saadete kavuşur, yahut nihayetsiz felakete düçar olur.Resulullah efendimiz, Kâbe’yi tavaf ediyorken, “Hangi insan daha kötüdür?” diye soruldu. “Kötü olanı sorma! İyi olanları sor. Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür“ buyurdu. İsa aleyhisselam, “Kötü âlimler, su yolunu kapayan kaya gibidir. Su, kayadan sızıp geçemez.…
İmam Mâlik Hazretleri buyurdu ki: “İlmiyle tanınmak isteyen bir âlim, şeytandan daha şerlidir!” İlmiyle amil gerçek âlim medhedilmiştir, övülmüştür. Peygamber efendimiz, “Âlimlere tâbi olun! Onlar, dünya ve ahiretin ışıklarıdır.”, “Âlimler; kurtuluş yolunu gösteren, birer rehber ve kılavuzdur” buyurmuştur. Hadis-i şerifte buyuruldi ki: “Üç kişiye ikram eden, Allaha tazim etmiş olur: 1- Müslüman…
Resûlullah efendimiz, “Âlimlerin kötüsü, insanların en kötüsüdür“ buyurdu. Çünkü âlimler, bilerek günâh işlemektedir. Kötü din adamı, kanalizasyona benzer. Görünüşte, sağlam, san’at eseridir. İçi ise, pislik doludur.Süfyan-ı Sevrî hazretleri buyurdu ki: “Âlim, ilmini dünyalık kazanmaya vasıta yapmadığı müddetçe bir din tabibidir. İlmini bir kazanç âleti olarak kullandığı takdirde, hastalığı kendisine çekmiş…
Peygamber efendimize, “İnsanların şerlileri kimlerdir?” diye sorulduğunda, “Yoldan çıkmış, kötü din adamlarıdır!” buyurmuştur. Vüheyb bin el-Verd buyurdu ki: “Eğer ilim sahipleri ilimlerinin gereğini yaşamadıkları zaman insanlara: ‘Bizden lüzumlu bilgileri alınız. Fakat, iyi amelleri terk etme hususunda bize uymayınız’ demiş olsalardı, hem kendileri hem de halk için hayırlı olurdu. Fakat onlar işi…
İslam büyükleri, sahip oldukları ilim sebebi ile kibre gurura kapılmaktan çok korkarlardı. Selmân-ı Farisî hazretleri bazı kimselerin arkasında yürüdüklerini gördüğü zaman; “Bu hâl, sizin için hayırlı, fakat benim için şerlidir. İsterseniz beni takib etmeyiniz” derdi. Rabi’ bin Haysem de, kendisini takib edenlere hitaben; “Vallahi sizin dilinizden korkmasam, size bir şey anlatmazdım” buyururdu.…
İslam büyükleri, ilim öğretmede, amel ve irşadda, vebalden, mesuliyetten çok korkarlardı. Bunun için öne geçmekten, önde olmaktan çekinirlerdi. Bu endişe ile, fetva vermekten hoşlanmazdı. Abdurrahmân bin Ebî Leylâ buyurdu ki: “Ben, Resûlullâhın Eshabından yüz yirmi kadar sahabî ile karşılaştım. Onlardan çok azı, ancak muhatabının ısrarı üzerine hadîs nakleder; fetvasını da ancak…