Elini sürmedi keseye!..
Fikirli Sinan Efendi hâlis Allah dostuydu. Kendi fakir ise de zengindi gönlü. Rabbinden isterdi her ihtiyacını. Bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, mağrur bir zengin girdi içeri. Bilmiyordu bu zâtın büyüklüğünü. Altın dolu bir keseyi kibirle uzatıp;– Al şunu da ihtiyacına kullan! dedi.Büyük velî, elini sürmedi keseye. Ve gayet sert…