İbrâhim Hayrânî hazretleri bir gün; “Efendimiz aleyhisselâmın hanımları ve kızları, dünya hanımlarının en üstünü, Onun Eshâbı, Peygamberler hâriç bütün insanların en fazîletlisidir. Onun Ehl-i beytini ve Eshâbını sevmek, her Müslümâna vâcibdir” buyurdu.Ve ilâve etti:“Her Müslümân kabre girince, suâl melekleri gelip, önce; ‘Rabbin kim?’ diye soracak, sonra da; ‘Peygamberin kim?’ diye…
Zünnûn-i Mısrî hazretleri anlatıyor: Peygamber Efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem, ümmetine karşı çok merhametli olup, onları bir an unutmazdı.Nitekim doğar doğmaz;“Ümmetî! Ümmetî!” demişti.Vaktiyle zengin bir adam mükellef bir sofra donatıp, gâyet fakîr bir “âlim zât”ı evine dâvet etti. Âlim gelip oturdu sofraya. Ama bir türlü eli yemeğe gitmiyordu. Ev sâhibi…
Mısır evliyâsından İbrâhim Desûkî hazretleri anlatıyor: “Fahr-i kâinât’ın aleyhissalâtü vesselâm, hayâtı bütün insanlar için rahmet olduğu gibi, memâtı, yâni vefâtı da rahmettir. Nitekim hadîs-i şerîfte; “Ey Eshâbım! Hayâtım sizin için nasıl rahmetse, memâtım da rahmettir. Dünyada müşkillerinizi çözer, şüphelerinizi gideririm” buyurmuştur.”Hadîsin devamında; “Vefâtımdan sonra da haftada iki kere bana amelleriniz…
Efendimiz aleyhisselâm, müşrikleri İslâma çağırdığı esnâda kâfir bir cin, bir putun içine girip, Efendimizi öldürmeye teşvîk etmişti müşrikleri. Ertesi gün, Allahın Resûlü, Abdullah bin Mes’ud ile otururken, bir selâm veren oldu.Efendimiz selâmını aldılar.Ama selâm veren görünmüyordu.Nihâyet o meçhul ses;“Yâ Resûlallah! Ben Müslümân cinlerdenim. Dün, kâfir bir cin, bir putun içine…
Peygamber Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm, bir gün yalnız başlarına bir yerde oturuyorlardı ki, müşriklerden Nadr bin Hâris kılıcını çekip yürüdü üzerine. Fakat kılıcını fırlatıp hızla geri kaçtı. Ve Ebû Cehl’in yanında aldı soluğu. Ebû Cehil sordu:“Yâ Nadr, ne oldu sana?”“Sorma” dedi, “Tam Muhammed’i öldürecektim ki, iki arslan peydah olup bana saldırdılar.…
Müşrikler, Safâ tepesinde toplanmış, Velîd’in tahta putuna tapınıyorlardı. Abdullah bin Mes’ud radıyallahü anh da uzaktan seyrediyordu onları.O sırada Efendimiz göründü.Müşriklerin şaşkın ve meraklı bakışları arasında gelip, hâkim bir yere çıkarak;“Ey Kureyşliler, Lâ ilâhe illallah deyiniz!” diye seslendiler.Bu cümle, balyoz gibi indi beyinlere.Kin ve öfkeleri kabardı müşriklerin.Velîd, Ebû Cehil’e dönüp; Haddini…