Geçen hafta başladığımız “Övülmek” konusuna devam ediyoruz efendim… “İnsanlar bu hususta dört kısma ayrılır” demiş ve üç kısmını açıklamıştık… Dördüncü kısım: Methedilmekten hoşlanmaz, zemmedilmekten ise memnun olurlar. Çünkü, övülmek insanı kibre sevk eder, iki büyük düşmanı olan nefis ve şeytanı sevindirir. Akıllı adam düşmanlarını sevindirir mi? Üstelik, günâhlarımıza nisbeten zaten az olan sevaplarımızı kibirlenmekle…
Övülmekten hoşlanmayan kimse yok gibidir. İnsanlar bu hususta dört kısma ayrılır: Birinci kısım: Övülmekten hoşlanır, kötülenmekten üzülür. Bunu açıkça belli eder. Kendisini methedeni mükafatlandırır, teşekkür eder. Zemmedenden hoşlanmadığını; ya hareketleri ile veya sözleri ile belli eder. İnsanların çoğu bu kısımdadır… Çoğunlukla övülmekten hoşlanırız. Başkaları, tarafından beğenilmek, takdir görmek nefsin en çok…
Çok yaşayacağını, uzun yıllar hayatta kalacağını sanan bir insan öbür dünya için bir iş yapamaz. Kendi kendine der ki: “Nasıl olsa önünde çok zaman var, ibadetlerini istediğin zaman yaparsın, şimdi rahatına bak, keyfini çıkar…” Ölümü yakın gören ise her an onun hazırlığı ile meşgul olur, yalan dünyaya bel bağlamaz. Böyle bir insan…
Kibir, kendini başkasından üstün göstermek, ucub ise kendini başkasından üstün bilmektir. İnsan, hiç kimsenin bulunmadığı bir yerde de ucub sahibi olabiliyor! Ucub, bir Müslümanın yaptığı ibadetleri, iyilikleri beğenmesi, bunlarla övünmesi demektir… İnsanı yaptıklarını beğenmeye sürükleyen sebeplerin başında cehalet ve gaflet gelir. Bu kötü huydan kurtulmak için, “her şeyin Allahü teâlânın…
İnsanlara verilen en büyük nimetlerden biri de konuşabilme kabiliyetidir… Dilimiz sayesinde derdimizi anlatabiliyor, ilim öğreniyor ve öğretebiliyoruz. Yine dilimiz yüzünden, gaileler yaşıyor, dert çekiyoruz… Dil insanı cennete de götürür, cehenneme de… Nice insanlar ağızlarından çıkan bir söz yüzünden öldürülmüş ya da hapishanelerde çürümüşlerdir. Niceleri de yaptıkları konuşmalarla takdir toplar, yüksek makâmlara getirilir… İmanlı olabilmek için,…
Din büyüklerimiz, “Dünya hiçtir, ona kıymet verip peşinden koşan da hiçtir. Dünyanın, Allah indinde hiç kıymeti yoktur” buyuruyorlar… Musa aleyhisselâm zamanında fakir bir adam yaşarmış. Bir gün “Ya Musa” demiş, “Sen, Kelimullahsın! Hâlimi Rabbime arz et, bana biraz para versin!” O da arz eder. Cevap manidardır: “Kuluma söyle, istiyorsa dünyada…