Çamaşır makinemiz hayli eskimişti. Şimdiki gençler belki şaşıracak ama 19. senesine girmiştik. Artık su boşaltma ve sıkma esnasında su koyuveriyordu. Şu emektara yazık artık, bir makine almak lazım… Onu ben de biliyorum ama para nerde? Üç senedir işsizim. Devletin verdiği işsizlik parası ile aybaşını zar zor getiriyorum. Yine ne varsa…
Hakkâri Yüksekova’da askerlik yaptığım sene bir gün içtimada teğmenimiz dedi ki: -Almanya’ya işçi alımı yapılacakmış. Gitmek isteyenler olursa adını yazdırsın… Düşündüm… Askerlik dönüşü memlekete gideceğim… Köyde ne iş yapacağım? Hiç… Ama Almanya bir ekmek kapısı… Kararımı vermiştim… Tezkere aldıktan sonra Almanya’ya işçi müracaatı yapacaktım… Nitekim öyle de oldu… Tezkeremi alır…
Emekli maaşımı üç aylık olarak almadan önce bir karar verdim… “Bir aylığını harcayayım. Kalan iki aylığını ise bankada biriktireyim… Böylece tasarruf etmiş olurum.” Bu düşüncemi uygulamak istedim. Ama evde yaptığım bu hesap çarşıya uymadı. Bırakın iki aylığını bankada bırakıp tasarruf etmeyi, üç aylık maaşı bir ay bile yetiremedim. Eyvah çarşı…
Otobüsten, son durağa bir iki durak kala iniyorum. Ama sersem gibiyim… Bir rüya mı gördüm bilemiyorum. Ama etkisi halen üzerimde… Şöyle bir etrafıma bakıyorum. Tam ters istikamete giden bir otobüse binmişim… Ve uyukladığım için farkına varmadan gideceğim yerle hiç alakası olmayan buraya kadar gelmişim. Şimdi çocuklar beni merak ederdi. Haliyle…
27 Mayıs 2013’te Ankara’ya, tarihçi-yazar Kemal Arkun’un “Ermeni Mezalimine Ağıtlar” isimli eserini Azerbaycan Büyükelçiliğine tanıtmak için gitmiştim. Büyükelçilik Ankara’nın Oran semtinde yüksekçe bir yerdeydi. Etrafı yüksek beton duvarlarla çevrilmişti. Toplu taşıma araçlarıyla ulaştım ve birkaç kişiye sorarak elçiliği buldum. Kitabı ilgiliye anlatıp teslim ederek elçilikten ayrıldım. Hava oldukça sıcaktı. Yaklaşık…
Seninle karşılıklı konuşamadığımız için kahroluyorum. Burada suçlu aramıyorum. Sen suçlusun da demiyorum, ben haklıyım da. Ama görüyorum ki, aramızda bir iletişim sorunu var. Birbirimize kendi dünyalarımızı anlatmakta zorlanıyoruz. Niçin zorlanıyoruz? Niçin sonuca ulaşamıyoruz? Onu da bilemiyorum. Sonuçta seninle konuşamadığım için çok üzgünüm… Belki sen de benimle konuşamadığın için üzgünsündür. O…