Hakkâri’de öğretmenlik yaptığım yıllar… Devletin idealist öğretmenliği ile gerçekler arasında uçurum vardı… Köylü ile aramızda en ufak bir sıkıntı yoktu ama yoksulluk ve imkânsızlık diz boyuydu… İdealistlik denen keskin kılıcımız karşılaştığımız çaresizlikler sebebiyle körelmiş ve mesleğime olan aşkımı eritmişti. Bilerek bilmeyerek bir arayışa sürüklenmiştik… Çünkü o yıllarda yurt dışından gelenler…
Zonguldak Lisesi’nde 30 yıl felsefe öğretmenliği yapan, Ankara Yüksek Öğretmen Okulu mezunu Hasan Acar gelmişti ziyaretime… Kendisi Dicle’den öğrencimdi. Acar soyadı gibi çok acar ve bir o kadar da konuşmaya hâkim, doğru düşünen ve yazan bir öğrencimdi. Bu ziyaretinde bir anısını paylaştı benimle. Kırk yıl sonra… Dinlerken bir hoş oldum……
Evlatları için annelerin annesi… Vefakâr eşin cefakâr yoldaşı… Komşularının nezaketli komşusu… Şimdi yaşadığı rahatsızlık sebebiyle gönlü kırık yüreği ümit dolu… Tahlil sonuçlarını bekliyor… İnsan bu dönemde nasıl duygusal olmaz… Hele de duygularını geçmiş günlerde yaşadığı hatıralarla harman ederek siz okuyucularımızla paylaşmak ve dua istemek ise arzusu… Sizler olmasaydınız bizler bunca…
1991-92 yıllarıydı… Bir gün Ortaokul ikinci sınıfa giden oğlum Fatih Yılmaz dedi ki: “Baba ya ben çok sık yoruluyorum. Merdivenleri bile çıkamıyorum.” O öyle deyince dünya başıma zindan oldu birden… Soluğu SSK Kartal Hastanesinde aldık. Tetkik tahlil derken sonuçlara bakan doktor: “Hayda… Bu ne ya kan kalmamış” dedi. Bizi SSK…
Göztepe SSK hastanesinde kan kanseri teşhisi konulan ortaokul öğrencisi oğlumun, hastanede tedavisi devam ederken, bir taraftan da kan tahlillerini o zaman Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’ne götürmemiz gerekiyordu. Patoloji servisi oradaydı. Durum hakkında bilgi orada veriliyordu… İşte o gün Göztepe’den tahlil yapılacak kanları almış ve Kadıköy İskelesine, vapura yetişmiştim ama vapura binemeden…
İnsan babasını sevmez mi? Ben de babamı çok sevdiğim için bu hatıramı yazıyorum… 12 sene evvel, bir Kurban Bayramıydı. 10 yaşında küçük bir kız çocuğuydum. Bayramın 3. günüydü… O gün büyük bir marketin açılışı vardı. Annem dedi ki: -Biz de gidip bir bakalım şu markete. Sevinçten havalara uçmuştum… Kahvaltıdan sonra…