Yaklaşık iki sene önceydi… Büyük bir heyecanla başladığım üniversitede, ilk yılımı doldurmuştum bile… Zamanın kıymetini bilmenin ve ona göre yaşamanın ne kadar doğru olduğunu, çok çabuk geçen şu günler haykırıyordu bize âdeta…Birinci sınıfın yaz tatilinde dualarımda bol bol yer verdiğim, neredeyse olması için can attığım bir şey vardı… İlim öğrenmek……
Sabahleyin erkenden gelen telefon pek de hayra alamet değildi. Annem dün geceden beri acildeydi. Baktım kardeşim arıyordu: -Annemi ameliyata alacaklar. -Nasıl ya? Nerden çıktı şimdi ameliyat işi. -Bilmiyorum, karar verin hemen ameliyata almamız lazım, diyorlar. Acele hastaneye gittim. Ameliyata alacak olan hekimle görüşmemizi söylediler. Acil’de yatıyor hasta. Ortalık ana baba…
Hasta annemin başucunda 3-4 doktor, uzun boylu bir doktora, hasta hakkında rapor veriyordu. Tıbbi terimdi çoğu… Anlamıyorduk. Anlatılanları dinleyen uzun boylu beyaz gömlekli doktor talimat verdi: -Şimdilik ameliyata gerek görmüyorum. Batın filmini göreceğim. Talimatını verdi ve gitti. Oh be… Biraz rahatladık. Hastayı röntgen için götürdüler. Bir müddet sonra da hasta…
Komşumun bir hafta önce gelin olmuş kızıyla annesinin evinde göz göze geldik ki içim bir tuhaf oldu… Kızının gözleri ağlamaktan kan çanağı olmuş… Erimiş sanki birkaç günde… Annesinin ise ağzını bıçak açmıyor… -Komşum, dedim merhamet ve yardıma koşma duygusuyla… Bir sıkıntınız yok değil mi? Susuyorlardı… Art niyetli olmadığımı bildikleri için…
Üç yaşındaydı Dilek… O gün annesiyle dışarıya çıkacaklardı. Sevinçten uçuyordu. Sabırsızdı sokağa çıkmak için. Annesi seslendi: -Kızım bekle beni. -Kapının önünde bekliyorum anne. Dilek, apartmanın merdivenlerden inerek sokağa çıktı. Sevinçle sağına soluna bakınırken kendisine yaklaşan iki genç adamı gördü. Bunlar büfeciydi. Tanıyordu onları. Ama gözünü para hırsı bürümüş bu iki…
Askerî tıbbiye öğrencisi çok sevdiğim bir ağabeyimin, Elazığ’da iken bir sabah yaşadığı bir hatıradır: “Sabah yürüyüşünü yapıyordum. Keşke her zaman yapabilsem fakat bazen işe erken gidip müsait bir yerde 15-20 dakika yürüyebiliyorum. Lise öğrencisi emsali iki genç, bir köpeği kucaklamış götürüyorlardı. Aynı istikamette olduğumuz için yanımdan geçerlerken biraz yürüdük. Önce…