Dünkü makâlemizde, Resûlullah Efendimiz’in, Hâlid bin Zeyd’e (radıyallahü anh) yaptığı beş tavsiyeyi yazmıştık. Bugün, hadîs-i şerîfte mevzû-i bahis edilen “kanâat” ve “tama” terimleri üzerinde birer nebze duralım. [Kalan üç madde üzerinde de inşâallah başka bir zaman dururuz.] 1- Başkalarının ellerinde olan şeylere göz dikmemek, kendisinde bulunanlarla iktifâ etmek, yanî kanâat…
Hâlid bin Zeyd, Resûlullah Efendimize dedi ki: “Bana öyle az ve öz bir nasîhat et ki, onu kafamda tutabileyim ve onunla amel edebileyim.” Bugün ve yarınki makâlelerimizde inşâallah, “Resûlullah Efendimizin, Eyyûb Sultâna yaptığı beş tavsiyesi”ni ele almak istiyoruz. Ama ona geçmeden önce, Eyyûb Sultân’a dâir birkaç kelime yazmak münâsib olacaktır… Sevgili Peygamberimiz,…
Bütün kâinâtı, canlı-cansız her varlığı, en mükemmel bir nizâm ve intizâm üzere yaratan ve onları her ân varlıkta durduran yüce Allah, yarattığı şu mükemmel âlemle, kendi varlığını belli ettiği gibi, kullarına çok merhamet ve şefkat ettiği, acıdığı için, var olduğunu ayrıca “Peygamber”leri vâsıtasıyla da bildirmiştir. Allahü teâlâ, insanlara muhtaç oldukları…
Hemen makâlemizin başında ifâde edelim ki, Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâm “ümmî” idi. Yâni kimseden ders görmemiş, herhangi bir kitap okumamış, hiçbir yazı yazmamıştır. Fakat insanlar ve melekler içinde, en çok ilim O’na verilmiştir. “Ümmî” olduğu hâlde, yâni kimseden bir şey okuyup öğrenmemiş iken, Allahü teâlâ, O’na her şeyi bildirmiştir. Şunu…
Allahü teâlâ, bir insanda bulunabilecek, görünür-görünmez bütün iyilikleri, bütün üstünlükleri, bütün güzellikleri, habîbi, mahbûbu, sevgilisi yanî en çok sevdiği zât olan son Peygamberi Muhammed (aleyhisselâm)da toplamıştır. Meselâ, aklı o kadar çoktu ki, Arabistân yarımadasında, sert, inâtçı insanlar arasında gelip, onları çok güzel idâre ederek ve cefâlarına sabrederek, yumuşaklığa ve itâate…
Her bakımdan insanların en üstünü olan Muhammed aleyhisselâm, kendisine peygamberliği bildirilmeden önce de, güzel ahlâkı, insanlara görülmemiş bir şekilde iyi davranması, sâkinliği, yumuşaklığı ve diğer üstün hâlleriyle sevilmiştir. İnsanlar, bu hasletleri sebebiyle O’na hayrân olmuşlardır. Mekke-i mükerremenin halkı, gördükleri şaşılacak derecedeki doğru sözlülük ve güvenilirlikten dolayı, O’na daha gençliğinde “el-Emîn”…