Abbas adında bir sahabi anlatıyor: İslamiyyetin yeni tebliğ edildiği günlerdi. Bir ağacın yanından geçiyordum ki, o yönden bana hitab eden bir ses duydum.
Kulak verdim.
“Yâ Abbas!” diyordu.
Etrafıma baktım.
Kimsecikler yoktu.
Yoluma devam ettim.
Aynı ses yine yankılandı.
“Dur yâ Abbas!”
Durdum.
Ses ağaçtan geliyordu.
“Yâ Abbas! Son Peygamber tebliğe başladı. Koş, sen de Ona iman et!” diyordu.
***
Çok şaşırdım.
Ağaç konuşuyordu.
Hiç böyle şey görmemiştim ömrümde.
Ağaç tekrar konuştu.
“Yâ Abbas! O Peygamberin adı Muhammed’dir. Emin ve doğru sözlüdür!” diyordu.
***
Benim bir putum vardı.
Boynumda taşırdım.
Ondan, beni korumasını niyaz ettim.
Cin miydi seslenen?
Hiçbir şey bilmiyordum.
Put’tan medet umuyordum.
***
Fakat o da ne?
Putum da konuştu.
“Ey Abbas! Ağaç doğru söylüyor. Hemen git ve o Resul’e sen de iman et!” diyordu.
Hakikat ortadaydı.
Hemen eve koştum.
Bunları kavmime anlattım.
Üçyüz kişi toplanıp Mekke’ye gittik.
Topyekûn imanla şereflendik…