Baytazzade Hacı Abdullah Efendi, Gaziantep velilerindendir.
Kilis’te yaşadı.
Ve orada vefat etti.
O devirde birinin evinde çok çeşitli kuşlar vardı ki devamlı cıvıldaşırlardı. Öyle ki; iki kimse konuşsa birbirini duymazdı.
Bir kişi müstesna.
Abdullah Efendi.
Bu zat o eve geldiğinde hepsi susar, çıt çıkmazdı odada.
***
Bir gün ona “Efendim bu kuşlar bizim yanımızda devamlı öterler, sadece siz gelince susuyorlar, hikmeti nedir acaba?” diye sordular.
Mübarek dinledi.
Ve cevabında:
“Allahü teâlâya karşı edepli olana bütün mahlukat/yaratılmışlar da edepli olur. Biz Rabbimize karşı edebi gözetiyoruz, kuşlar da bize karşı edebi gözetiyorlar” buyurdu.
***
Bir gün de sevdiklerine “Allah dostlarını seven kimse dünyayı sevmekten kurtulur” buyurdu.
Hikmetini sordular.
Cevabında:
“Çünkü onların kalbinde dünya sevgisi yoktur, bunun için kalpleri nurludur. Bir Müslüman o zatları severse o nurlar sevgisi nispetinde kendi kalbine de akar” buyurdu.
***
Bir gün de sohbetinde “Birbirinizi çok sevin; zira Hak teâlâ birbirini çok seven Müslümanlara azap yapmayacak” buyurdu.
Yine buyurdu ki:
“Mümin, affedici insandır. Mümin; mümin kardeşlerini seven ve onların sıkıntılarını gideren, güler yüzlü, tatlı dilli insan demektir.”