Âişe-i Sıddîka (radıyallahü anha) buyurdu ki: Bir gece Peygamberimiz benim odama geldi. Kendisine “Yâ Resulallah! Bana, babam Ebu Bekir hakkında bir şey söyle” dedim.
***
Buyurdu ki:
“Yâ Âişe! Bana Cebrail haber verdi ki: Allahü teâlâ ruhları yarattı. Bütün ruhlar arasından Ebu Bekir’in ruhunu, peygamberlerden sonra seçti.
Toprağı cennettendir.
Suyu, âb-ı hayattan.
Allahü teâlâ cennette Ebu Bekir için yakuttan bir köşk ve o köşk içinde inciden çok saraylar halk etti ve onun hakkındaki dualarımı kabul buyurdu.
***
Ondan kötülük gelmez.
Kabirde komşumdur.
Benden sonra halifemdir.
***
Cebrail ve Mikâil, Ebu Bekir’in hilafetine biat ederler/ona tabi olurlar. Göklerdekiler ve yerdekiler onun büyüklüğünü bilirler. Bu kadar meşhur olan Ebu Bekir’i bilmeyen ve hürmet etmeyen benden değildir, ben de ondan değilim.”
***
Hazret-i Ömer’in âdeti şu idi ki herkesten önce mescide giderdi. Bir gün mescide giderken gördü ki bir çocuk aceleyle önünden gider.
Merak etti.
***
Ve ona “Ey çocuk! Niçin bu kadar acele mescide gidersin, sana henüz namaz farz olmamış” diye sordu.
Çocuk ona döndü.
Ve cevap verip:
“Niçin acele etmeyeyim ki dün benden küçük bir çocuk vefat etti” dedi. Hazret-i Ömer o kadar ağladı ki gözünden yaş yerine kan geldi.