Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) İblîs’e, hayâtî ehemmiyeti hâiz 2 suâl sordular. Birincisi: “Sevmediğin ve düşmân olduğun kimseleri bana söyle.”
Allahü teâlâ, İblîs’e, Resûlullaha giderek, soracağı bütün suâllere doğru cevap vermesini emir buyurdu. İblîs, Resûlullah Efendimize gelince, Peygamberimiz ona buyurdu ki:
“Sen kimsin?” O da: “Ben İblîs’im” dedi. Ona tekrâren sordu: “(Peki) Niçin geldin?” O da şöyle cevap verdi: “Beni Sana, Allahü teâlâ gönderdi ve soracaklarına doğru cevap vermemi de emretti.”
Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz, İblîs’e, hayâtî ehemmiyeti hâiz 2 suâl sordular: Birincisi: “O hâlde, sevmediğin ve düşmân olduğun kimseleri bana söyle.”
İblîs, bu 1. suâle şöyle cevap verdi: “Dünyada en sevmediğim kimseler, âdil sultânlar, tevâzu sâhibi zenginler, hâlinden şikâyetçi olmayan fakîrler, doğru sözlü tüccâr (tâcirler), ihlâs sâhibi ve ilmi ile amel eden âlimler, dîn-i İslâmı yaymaya çalışan mücâhidler, emr-i ma’rûf ve nehy-i münker yapanlar, insanlara karşı merhametli olanlar, tövbe-i nasûh ile tövbe edenler, harâmdan kaçınanlar, dâimâ abdestli bulunanlar, dâimâ hayır ve hasenâtta bulunan cömertler, hayâ ve edep sâhibi olan Müslümânlar, Kur’ân-ı kerîmi tecvîde uygun olarak okuyan hâfızlar, namazı vaktinde kılanlar ve herkes uyurken namaz kılan kimselerdir.”
Bundan sonra Peygamber Efendimiz, ona şu 2. suâli sordular: “(Şimdi de) Dünyada sevdiğin, dost olduğun kimseleri söyle.”
Buna ise İblîs şöyle cevap verdi: “Zâlim idâreciler, kibirli zenginler, hâin tüccâr, içki içenler, kötü yerlerde tegannî eden, fuhuş yapanlar, yetîm malı yiyenler, cimriler, namaza önem vermeyen ve geç kılanlar, tûl-i emele sâhip olanlar, hemen öfkelenip öfkesini yenemeyen kimseler benim dostum, sevdiğim kimselerdir.”
İmâm-ı Gazâlî’nin (rahmetullahi aleyh) naklettiğine göre de, bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: İblîs yeryüzüne indiği zaman, Allahü teâlâya şöyle bir suâl arz etti: “Yâ Rab, beni Cennet’ten kovdun ve yere indirdin. Benim evim yok.”
Cenâb-ı Hak, “Senin meskenin hamâmlardır” buyurdu. Sonra İblîs ile Allahü teâlâ arasında şu muhâvere vukû buldu:
– Benim toplantı yerlerim nerelerdir?
– Sokak, çarşı ve pazarlardır.
– Yiyeceklerim nelerdir?
– Besmelesiz yenilenlerdir.
– İçeceklerim nelerdir?
– Alkollü içkilerdir.
– Tellâllarım kimlerdir?
– Her çalgı senin tellâlındır.
– Neler okuyacağım?
– Uygunsuz şiirler.
– Kitâbım nedir?
– Dağlamak.
– Benim hadîslerim nelerdir?
– Yalan, senin hadîslerindir.
– Av âleti ve tuzaklarım nelerdir?
– Kötü kadınlardır. (İhyâu Ulûmi’d-Dîn)