Efendimiz (aleyhisselam), bir gün Hazret-i Ali’ye “Sen, namaz kıldırırken şehit olacaksın” buyurdular.
Öyle de oldu.
Namazda şehit oldu.
Hazret-i Osman’a da:
“Seni, Kur’ân-ı kerim okurken şehit edecekler” buyurdular.
Aynen öyle oldu.
***
Bir gün de Eshab-ı kiramdan dört kişiyi gördüler ve onlara “Sizin en sona kalanınız, yanarak vefat eder” buyurdular.
Aradan yıllar geçti.
Üçü çeşitli şekillerde vefat ettiler.
Sonuncusu Semüre bin Cündeb idi. Yaşı ilerledi…
Soğuk bir kış günüydü.
İyice sokuldu ateşe.
Daha çok ısınmak istiyordu.
Bir ara tutuştu elbisesi.
Ve yanarak şehit oldu.
(Radıyallahü teâlâ anhüm.)
***
Resulullah Efendimiz, sıkıntıyla yaşamayı severdi.
Günlerce az yerdi…
Sert yatakta yatardı.
Bazan bu yatağa, bazan bir hasıra veya keçe üzerine, bazan da kuru toprak üzerine yatardı.
***
Hazret-i Âişe anlatır:
“Bir gece yumuşak yatak serdim.
Daha iyi olur zannetmiştim.
Ama iyi olmadı.
Zira Resulullah o sabah kalktığında üzgündü.
Merak etmiştim.
Sebebini sordum.
‘Bu yatağı bir daha sermeyiniz. Bu gece teheccüde kalkamadım’ buyurdular.”