Beş müşrik, Efendimizi her gördükleri yerde alaya alır, Onu üzerlerdi. Bir gün Hazret-i Cibril geldi.
Ve Efendimize “Yâ Muhammed! Seni incitenleri bana göster” dedi.
Efendimiz etrafa baktı.
Onlardan birini gördü.
Ve onu gösterip “İşte, biri şu!” buyurdu.
O, Velid bin Mugire idi.
Melek, onun bacağına sertçe bir nazar etti.
Ve sordu yine:
“Başka kim var?”
Az sonra Âs bin Vail göründü.
Efendimiz “Biri de şu!” dedi.
Melek, onun da karnına nazar etti. Sonra diğer üçü göründüler.
Birinin gözüne baktı.
Birinin başına baktı.
Birinin de karnına nazar etti ve Efendimize “Müsterih ol yâ Muhammed! Bunlar cezalarını bulacaklar” dedi.
Öyle de oldu…
Velid’in bacağına demir saplandı.
Bacağı deve boynu gibi şişti.
Şiddetli sancıyla ölüp gitti!
Esved’in iki gözü kör oldu.
Cebrail aleyhisselâm bunun kafasını bir ağaca vura vura canını cehenneme yolladı!
Sıra öbür Esved’deydi.
Onun da yüzü karardı.
Ve simsiyah oldu.
Bir gün eve geldi.
Ailesi onu tanımayıp kovdular…
O da kahrından intihar etti.
Haris, tuzlu balık yedi.
Ne kadar su içtiyse de kanmadı.
Çatlayıp helâk oldu.