Abdullah İbn-i Abbas (radıyallahü anh), ömrünün son günlerinde yedi sekiz gün hasta yattıktan sonra vefat etti.
Cenaze namazını Hazret-i Ali’nin oğlu Muhammed bin Hanefiyye kıldırdı ve “Bu ümmetin en büyük âlimi vefat etti” buyurdu.
Herkes üzülmüştü.
Zira ilim ehliydi.
Ve seviliyordu.
Kendisi uzun boylu, güzel, beyaz yüzlü bir zattı. Çok ağlama sebebiyle yanaklarında gözyaşlarının bıraktığı izler görünürdü.
Sevgili Peygamberimiz, bir gün amcası Hazret-i Abbas’ın hanımını görüp “Yakında bir oğlun olacak. Doğunca, onu bana getir” buyurdular.
Kadıncağız:
“Peki” dedi.
Çok sevindi.
Birkaç gün sonra oğulları olunca, onu kucaklayıp Efendimize koştu ve “Buyur yâ Resulallah! Yeni doğan oğlumuz” dedi.
Resulullah Efendimiz onu kucağına aldı.
Bağrına basıp:
“Bu, halifeler babasıdır” buyurdular.
Hazret-i Abbas bunu hanımından işitti.
Efendimize koşup:
“Yâ Resulallah! Oğlumuz hakkında ‘halifeler babası’ demişsin, öylemi?” diye sordu.
Resul aleyhisselam:
“Evet, dedim” buyurdu.
“Hikmeti ne?” deyince:
“Kıyamete kadar onun zürriyetinden çok halife gelecektir” buyurdular.