İblîs’in adı Azâzil idi.
Cin olarak yaratıldı.
Ama meleklerin arasında bulundu. Vaktâ ki yerlerin ve göklerin idâresi O’na bırakıldı.
O vakit kibirlendi.
Ve kendi kendine;
“Bu makâm benden gayriye verilirse, ibâdetten vazgeçerim. Zîrâ benden üstün kişi yoktur” dedi.
Melekler baktılar.
Levh-i mahfûzda:
“Allah’a yakın biri, gadaba uğrayıp tard olunur” yazısını gördüler.
Endîşe ettiler.
Azâzil’e gelip;
“Birine bir belâ gelecekmiş. Duâ et, Hak teâlâ onu bize vermesin” dediler.
Azâzil;
“Korkmayın. O belâ size gelmez. Ben o yazıyı hep görürüm” dedi.
Melekler ısrar edip;
“Sen duâ et” dediler.
Azâzil o zaman; “Yâ Rabbî, bunları o belâdan koru” dedi.
Kendini demedi.
Ardından;
“Yâ ilâhî, o yazıda kastedilen kimdir?” diye sordu.
Hak teâlâ;
“O, öyle biridir ki, ona nice nîmetler veririm. O ise emrime itâat etmez. Ben de onu huzûrumdan tard ederim” buyurdu.
İblîs tekrar sorup;
“O kimdir?” dedi.
Hak teâlâ;
“Pek yakında görürsün” buyurdu.
O vakit başını kaldırdı.
Levh-i mahfûza baktı.
“İblîs’e lânet olsun” yazısını gördü.