Bir gün Efendimiz “aleyhisselâm”, Hazret-i Alî ile cemaatle namaz kılıyorlardı.
Ebû Tâlib gördü.
Oğlu Ca’fere dönüp;
“Haydi sen de var, Muhammed’in sol yanında dur.
Onlarla beraber sen de namâz kıl” dedi.
Ca’fer-i Tayyâr;
“Peki babacığım” dedi.
Koşup namaza durdu.
Resûlullah hazretleri selâm verdiğinde gördü ki, Ca’fer de gelmiş, yanında namaza durmuş.
Gönlü şâd oldu.
Namâz bitince;
“Yâ Ca’fer! Sana müjdeler olsun ki, Hak teâlâ sana iki kanat verir. Yer yüzünden Cennete uçarsın!” buyurdu.
BEŞİĞİNİ SALLARDI
Resûlullah Efendimiz hazret-i Alî’nin beşiğini sallar, Onu kucağına alır, gezdirip getirirdi. Ne vakit Resûlullah Efendimiz o eve gelse, Alî uykuda olsa bile farkına varırdı.
Hemen uyanırdı.
Sevinir şâd olurdu.
Kollarını beşikten çıkarır, ellerini Resûlullahın boynuna sarardı.
O da alıp, bağrına basardı.
Bir gün yine böyle oldu.
Fâtıma Hâtun gördü.
Ve Efendimize;
“Yâ Muhammed!
Müsaade edin, çocukla biz ilgilenelim” dedi.
Resûl-i Ekrem;
“Siz bu çocuğu bana vermiştiniz ya.
Bu benim çocuğumdur, siz karışmayın!” buyurdu.